Πρωτόγνωρες και πρωτοφανείς ημέρες, στην πολύχρονη ιστορία της, βιώνει η ομάδα μας, ο Ολυμπιακός. Από το απόγειο της ιστορικής ευρωπαϊκής συμμετοχής, στον απροσδόκητο αγώνα για την επιβίωση της. Ένας ανελέητος διωγμός συνεχίζεται εδώ και κάποιους μήνες δίχως να έχει τελειωμό. Ένας καθολικός πόλεμος εναντίον του συλλόγου μας, με κύριο εκφραστή το ίδιο το κράτος.
Οι επικεφαλείς ενός φορέα, που λένε ότι έχει σχέση με τον πολιτισμό, παραδειγματίζουν με την παιδεία τους. Υπεύθυνοι ενός φορέα είναι και συνεπώς είναι άνθρωποι με ανώτατο επίπεδο μόρφωσης και πολιτισμού. Πανεπιστήμια έχουν βγάλει. Και τι πανεπιστήμια! Έτσι πρέπει να είναι. Δε μπορεί να είναι αλλιώς. Το λέει και ο βαθμός τους και το όνομα του φορέα. Υπουργός λέμε! Υπουργείο πολιτισμού. Η μορφή και το επίπεδο του αγώνα που δίνουν εναντίον ενός συλλόγου, μιας πόλης, το αποδεικνύει. Όλα τα μέσα έχουν βάλει με μοναδικό στόχο όχι το σωφρονισμό, αλλά την ταπείνωση και τον αφανισμό. Ίδια πολιτική σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Θα σου τ’ αρπάζω και εσύ δεν πρέπει να αντιμιλάς. Μπήκε ο κλέφτης σπίτι μας και αφού μας τα πήρε όλα, στο τέλος θέλει και να μας το γκρεμίσει. Αυτό μας έχει συμβεί. Δεχτήκαμε αήθη επίθεση, αλλά αδυνατούμε να απαντήσουμε. Φωνάζουμε, αλλά είμαστε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Θέλει καλλιέργεια ψυχής για να αγαπάς. Πώς να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις ένα έργο ζωγραφικής, γλυπτικής ή αρχιτεκτονικής αν δεν έχεις παιδέψει την ψυχής σου; Πώς να εκτιμήσεις τον κόπο του δημιουργού αν δεν έχεις τίποτα μέσα σου; Μόνο αυτός που έχει δημιουργήσει γνωρίζει τον κόπο της δημιουργίας. Ο γνώστης της δημιουργίας αδυνατεί να καταστρέψει. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους έτυχε η μοίρα του Ολυμπιακού να πέσει. Στους επικεφαλείς του πολιτισμού της χώρας. Και όχι οποιασδήποτε χώρας, αλλά της μάνας των τεχνών. Διότι η Ελλάδα είναι η μάνα που γέννησε τις τέχνες.
Οι άρχοντες του πολιτισμού, λοιπόν, αποφάσισαν να καταστρέψουν μια δημιουργία, ένα έργο τέχνης. Διότι μια ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί να φτάσει την τελειότητα ενός έργου τέχνης. Και ο Ολυμπιακός μας, αυτή την πορεία είχε. Την τελική πορεία της παρουσίασης του έργου του καλλιτέχνη στο κοινό. Ο Ολυμπιακός ήταν ένα ψηφιδωτό, που χρόνο με το χρόνο τοποθετούνταν οι ψηφίδες. Οι κατάλληλες ψηφίδες. Σε ατυχή συγκυρία έπεσε η ομάδα μας. Η αρχή του πολιτισμού να διοικείται από ανθρώπους που αδυνατούν να εκτιμήσουν τη δημιουργία. Σε ανθρώπους που επειδή μισούν ή αντιπαθούν το δημιουργό, να αισθάνονται το αυτό και για τη δημιουργία του. Διότι μπορεί να μισείς ή να αντιπαθείς το Τζώρτζιο ντε Κίρικο ή τον Πικάσο για τη ζωή που έκανε, αλλά πώς να μισήσεις το έργο του; Πώς να το καταστρέψεις; Αυτό συνέβηκε στο Ολυμπιακό. Το μίσος να έχει κυριεύσει τις ψυχές τους, με συνέπεια να μην μπορούν να ξεχωρίσουν το δημιουργό από τη δημιουργία.
Η ομάδα μας, το μη ολοκληρωμένο αυτό έργο τέχνης έμεινε μόνο του, απροστάτευτο από το δημιουργό του. Μόνο κάποιοι εραστές πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τα τεράστια και κατευθυνόμενα κύματα της ψευτιάς, του φθόνου και του μίσους. Οι φίλοι και οπαδοί του Ολυμπιακού μαζί με μια μικρή ομάδα ανθρώπων που ακόμη πιστεύουν στους νόμους και το σύνταγμα, αποτελούν τη μοναδική ασπίδα προστασίας. Η ως τώρα περιπέτεια επιβεβαιώνει τελικά ότι η ιστορία, με ένα σαρκαστικό και χωρίς οίκτο τρόπο, κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις τον απολογισμό σου, να μάθεις και να γίνεις σοφότερος.
Ζούμε σε μια περίοδο που τα δεδομένα πλέον δεν είναι αυτονόητα. Τα βασικά συστατικά στοιχεία που προσδιορίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες βρίσκονται υπό αίρεση. Η ελληνική κοινωνία αποσβολωμένη παρακολουθεί τη σφοδρή επίθεση που δέχεται σε όλα της τα επίπεδα, από το πολιτικό κατεστημένο της πλατείας Συντάγματος. Και αν στην κοινωνία μας η συγκεκριμένη πολιτική στρέφεται προς όλα της τα στρώματα, στον αθλητισμό εστιάζεται με εμμονή, αποκλειστικά και μόνο, προς ένα φορέα, αυτόν της ομάδα μας. Ο Ολυμπιακός μας βιώνει ίσως τη αυταρχικότερη κρατική παρέμβαση στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η πολιτεία χέρι-χέρι με το κρατικοδίαιτο αθηναϊκό δημοσιογραφικό σύστημα τείνει να επιτύχει το απόλυτο έγκλημα.
Υπό τις παρούσες συνθήκες η ομάδα μας περνά μέρες ιστορικές. Οι δόλιες και κακεντρεχείς ενέργειες της πολιτείας την οδήγησαν να υφίστανται μόνο στα χαρτιά. Η πολιτεία θυμίζοντας περισσότερο πλανόδιο τσαρλατάνο συνεχίζει να δρα έχοντας το στόχο του ολοκληρωτικού αφανισμού. Μέσα στη εναγώνια της προσπάθεια για άμεσο και οριστικό αποτέλεσμα, νομίζει ότι στοχεύει σωστά, αλλά τελικά κάνει λάθος. Και αυτό διότι το σώμα κάθε συλλόγου δεν είναι ούτε τα ΑΦΜ, ούτε οι εταιρείες, ούτε οι παράγοντες που πρόσκαιρα συμμετέχουν σε μια προσπάθεια. αλλά είναι, πάντα, οι άνθρωποι που ακολουθούν και στηρίζουν. Είναι το ιστορικό αποτύπωμα που φέρει ο καθένας μας και που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και μεταδίδεται με την αγάπη για το σύλλογο. Είναι η μνήμη που συνδέει το χθες με το σήμερα. Και εν τέλει είναι τα παιδικά μας χρόνια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μαγεία που πάντα δημιουργούσε σε μας η φράση «Ολυμπιακός Βόλου».
Η πολιτεία, λοιπόν, παραβλέπει το συναίσθημα και την ψυχολογία που κουβαλούν χιλιάδες άνθρωποι και το οποίο υπό προϋποθέσεις είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε βραδυφλεγές υλικό. Με τις ενέργειες της κατάφερε να κόψει τη ποδοσφαιρική δράση που σα νήμα ένωνε το 1937 με το σήμερα. Έτσι σήμερα εντός των γραμμών του γηπέδου δε γράφει ιστορία, ούτε ο Ουμπίντες, ούτε ο Μπρέσκα. Αντίθετα, το βάρος και η ιστορία του συλλόγου ακουμπά, πλέον, στις πλάτες του κόσμου που νοιάζεται και αγαπά αυτή την ομάδα. Ο κόσμος, λοιπόν, του Ολυμπιακού, αυτές τις μέρες πλάθει και διαμορφώνει χαρακτήρα. Αυτός και όχι η ομάδα, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο και ιστορικό σταυροδρόμι! Αυτό, της απόφασης, για το μέλλον της ομάδος. Και οι επιλογές είναι δύο. Είτε της μιζέριας και του συμβιβασμού, είτε της αντιστάσεως και του μεγαλείου. Η επιλογή είναι δική μας.
του Νικολάου Ηλ. Λεφούση
Οκτώβριος 2011. Άναυρος.
